Just fiction...(?)

Σαν σημερα πριν 67 χρονια,ενας στρατιωτης βρισκοταν με πολλους αλλους στο Αλβανικο μετωπο περιμενοντας.
Και η γυναικα του,πισω στο χωριο, γεννουσε το πρωτο τους παιδι.
Οι καμπανες χτυπουσαν κι εκεινη ρωτουσε τι συμβαινει."Μοιραζουν ζαχαρη" απαντησε η στριφνη πεθερα της.
Μερικες μερες μετα η γυναικα παιρνει ενα χαρτι κι ενα μολυβι και γραφει γραμμα στον καλο της,ενω ο γιος τους κοιμαται διπλα της.
Καποιες εβδομαδες αργοτερα το γραμμα φτανει στα χερια του ανδρα της. Το διαβαζει,και λαμποντας απο χαρα, ενα δακρυ γλιστρα και χανεται στο παχυ μουστακι καθως βλεπει το περιγραμμα ενος μωρουδιστικου χεριου στο τελος του γραμματος. Θα γυρισει σιγουρα..

Bubbles

Κι ολα αλλαζουν αποτομα καποιες φορες. Μικρες σαπουνοφουσκες ζητουν να τους δωσεις σχημα, οφειλεις να τους δωσεις σχημα, ειναι ευπλαστες στα χερια σου, μικροι potential καθρεφτες, δωσε τους πνοη και ωθηση να πεταξουν οπως πετας κι εσυ τοσο καιρο, μακρια απο τις κολλημενες φουσκες του ανθρωπινου μπουγαδονερου. Αλλες εχουν παρει ηδη υψος, εχουν ομως αναγκη την πνοη σου να τις κατευθυνει. Αλλες παλευουν να ξεκολλησουν, δωσε βαση, ψυχανεμισου τες, προσεχε πως τις προσεγγιζεις, ειναι ευθραυστες, ισως σκασουν. Κι αλλες σου μοιαζουν, γυρνας πισω και ταυτιζεσαι, η ακρη των χειλιων σου ανασηκωνεται απαλα σε ενα νοσταλγικο μειδιαμα που σου φερνει πισω θυμισες κι ενα κοριτσακι με κοτσιδακια που δε μιλουσε αλλα ρωτουσε τα παντα με τα ματια. Και χαιρεσαι σαν μικρο παιδι αναμεσα τους, κοιταζεις τους ιριδισμους που κανουν στο φως, τοσα χρωματα οσες και οι διαφορετικες οπτικες. Θα σας προσεχω ολες, μικρες μου φουσκιτσες. Μια φουσκα με ασημενιες λιμνες σαν αυτες που εισαι βυθισμενη -μην ανησυχεις,πολεμιστη, και το χερι θα ξεπροβαλλει την καταλληλη στιγμη να σου δωσει το σπαθι σου, μονο κοιτα μην ξεχασεις το μονοπατι προς τη λιμνη- ακουμπα το υδατινο της χερι στον ωμο σου "ειμαι εδω αλλα δε με χρειαζεσαι" σου λεει. Και ο καθρεφτης θαμπωσε, επεσε ομιχλη στις θαλασσες σου και φανταζεις πια σαν το αρνητικο της φωτογραφιας μου, "χαμογελασε μου", οχι τωρα, οχι εκεινη τη στιγμη, γινομαι Ερινυα και σου ξεσκιζω το δερμα και την ψυχη, εκανες μεγα λαθος, ξεχασες να κανεις ονομαστκη επικληση στη μουσα που γυρευες το χαμογελο της και αντι αυτης, ηρθε δαιμονιο. Ποιος σου ειπε οτι τα υποκαταστατα ειναι ο ασφαλεστερος δρομος?

Κι ετσι ολα παιρνουν το δρομο τους...

Queen of Swords

Σπαθατη...

κι ετσι θα μεινω...

Καμια αντιρρηση???