Looking from above

"Μόλις δεις ότι σε βολεύει αυτό που είσαι,

γύρνα το σπαθί απάνω σου.

Εκεί είναι ο δράκος"

Δεν το ειπα εγω,αλλος το ειπε..

Ειναι μια πιθανοτητα ουτως ή αλλως..

Face to face

Μην πολεμας μαζι μου για θα χασεις

Φλεβα νερου κατω απ την αμμο

Εχουν τα οπλα σου παλιωσει απο καιρο

γλιστρας και πας σαν φιδι

Αν σου φωναξω "σ αγαπω" δε θα το πιασεις

για μυστικο ταξιδι

Παλι στο φοβο σου το ξερω θα κουρνιασεις

Γελιο μωρου που παιζει χαμω

ετσι και κανω να στο πω

που παιζει με το χωμα

Μην πολεμας μαζι μου για θα λυγισεις

χωρις να ξερει ακομα

αν μες στα ματια σε κοιταξω πιο βαθια

Φλεβα χρυσου κατω απ το βραχο

Δεν εχουν ελεος σου λεω οι αναμνησεις

σκοταδι τρωει το φως σου

ειναι παραδεισοι που θελουν να γυρισεις

κι η γη το θησαυρο σου

μα εσυ διαλεγεις τη φωτια

Πετρα νησιου που πλεει μοναχο

μην πολεμας μαζι μου για θ ακουσεις

ηλιος καυτος σ αναβει

τον εαυτο σου που τον κλειδωσες καιρο

πληγες το κυμα σκαβει

χωρις αγαπη και την διψα του αν νιωσεις

Φλεβα κορμιου κατω απ το δερμα

ποιον ποταμο,ποιο δακρυ θα βρεις να του τον δωσεις

γαλαζιο μου ποταμι

να πιει νερακι καθαρο.

κεντας χλωμη παλαμη

Μην πολεμας μαζι μου για δε θ αντεξεις

Σωμα παιδιου ποτιζεις αιμα

να δεις πως κρατησα μακρια σου μια ζωη

σ ενα θνητο χωραφι

Με της αγαπης το σπαθι μην πας να μπλεξεις

το κοκκινο χρυσαφι

θα δεις τη δυναμη αυτης της αγιας λεξης

που θα σου κοψει την πνοη.

The Second Coming

Turning and turning in the widening gyre
The falcon cannot hear the falconer;
Things fall apart; the centre cannot hold;
Mere anarchy is loosed upon the world,
The blood-dimmed tide is loosed, and everywhere
The ceremony of innocence is drowned;
The best lack all conviction, while the worst
Are full of passionate intensity.
Surely some revelation is at hand;
Surely the Second Coming is at hand.
The Second Coming! Hardly are those words out
When a vast image out of Spiritus Mundi
Troubles my sight: somewhere in sands of the desert
A shape with lion body and the head of a man,
A gaze blank and pitiless as the sun,
Is moving its slow thighs, while all about it
Reel shadows of the indignant desert birds.
The darkness drops again; but now I know
That twenty centuries of stony sleep
Were vexed to nightmare by a rocking cradle,
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?

πες τα,William..

We Don't Need Nobody Else

In the morning I am a recluse,

lost in memories

Ideal situations and convulsions

I'm never in and I can't remember

They built portholes for Bono, so he could gaze

Out across the bay and sing about mountains

Maybe. You are what you own in this land

You can be King

and it all depends on the view and what you can see

And around here nobody tells me what to do anymore

We don't need nobody else

We don't need nobody else

We don't need nobody else

We don't need nobody else

Why say words that I do not mean

They only serve to amuse, ridicule and destroy,

Hardly ever to teach

I hit you for the first time today

I didn't mean itIt just happened

You wouldn't let me go to the phone,

You wanted to make love and I did not

Now I know the distance between us

Christ we weren't even fighting, I was just annoyed

Silence and you started to cry, that really hurt

You said, yeah and you thought you knew me

We don't need nobody else

We don't need nobody else

Just you and meJust you and me

Consider this as the wine takes hold

And sinks into your veinsI try to force it but it's not there

Love gives you comfort

And comfort makes you dim

She's in the kitchen

Putting beads in her hair

It all came out tonight

The queen of drugs broke down and cried

'Cause she'd been shagging her best friends guy

She knew the form, she knew the lie

She wasn't shy and she refused to try

That's why I'm gazing out of portholes

And I'm wondering why

We don't need nobody else

We don't need nobody else

Just you and me

It all depends on the view

and what you can see..

Forsaken

Σε κουβαλω στην πλατη μου χρονια τωρα, σε κουβαλω στην ψυχη μου ακομη περισσοτερα. Εισαι εγω. Μια αρχαια ιδεα στο παρον. Σε εκανα στιγμα για να αποδεχτουμε η μια την υπαρξη της αλλης. Και τωρα το βλεμμα σου γυαλιζει στα ματια μου, το βλεπουν οι αλλοι, καποιοι το αναγνωριζουν, καποιοι οχι. Καποιους αυτο το βλεμμα θα τους κανει να κλαψουν, αλλους παλι θα τους παγωσει την ψυχη.

Η ματια μου γινεται μαστιγιο και σου χαρακωνει την ψυχη. Δεν πολεμω τα φαντασματα σου, το παρελθον σου ειναι νεκρο. Ενα δαιμονικο που βυθιζεται μεσα σου ολο και πιο βαθια. Ολοι, βλεπεις, ξερουν την Κυρα της Λιμνης αλλα κανεις δεν εχει φτασει στο βυθο της χωρις να πνιγει.

Τη δικη σου την ψυχη δεν την παγωνω, τη νιωθω να φλεγεται. Την κανω και κλαιει, ζητωντας απεγνωσμενα να αναβιωσουν τα νεκρα και αγνα της απωθυμενα. Κι εγω γελω με την αφελεια σου. Σε τραβαω προς το μερος μου, σε αγκαλιαζω με της μαυρες μου φτερουγες και γλενταω τα δακρυα σου μονο και μονο επειδη μπορω. Δεν εχω τιποτα να κερδισω, δεν υπαρχει καν γιατι. Απλα μπορω.

Γι'αυτο μην παλευεις, τον ιδιο σου τον εαυτο πολεμας, στο τελος παλι θα γονατισεις γυμνος μπροστα μου με την ψυχη σου το ιδιο γυμνη και ματωμενη. Το αιμα σου θα παγωνει πριν σταξει στο εδαφος για να το κανει γονιμο, θα γινεις στερφος απο τις νεκρες σου επιλογες. Κι εγω θα ειμαι εκει και θα γελαω σφαζοντας τα αγεννητα μωρα σου, ενω εσυ θα επιστρεφεις παλι για να μου δωσεις το σπορο σου, σπορο που πεθαινει καθως με αγγιζει, σε μια απελπιδα προσπαθεια επιβολης. Και μην ξεχνας, οσα και να σου προσφερει η Λάμια, στο τελος παντα την ψυχη σου παιρνει.

Now...

...the day has come,hero...

Αρχισε η παρανοια του Νοεμβριου..

...και ηδη νιωθω σαν να ειμαι σε κακοντουμπλαρισμενη ταινια..

Τουλαχιστον περασαν οι Disco Queen..

Τα παιδια του καλοκαιριου

Μπορω και ξεχωριζω τα παιδια του καλοκαιριου με μεγαλη ανεση πια.

Ακομη και μεσα στο χειμωνα, τα ματια τους ειναι γεματα ζεστασια και ταξιδι.

Υγιη φευγια, η ελευθερια σου ολη στο αναταραγμα ενος κυμματος και στην αλμυρα.

Παιδια δεμενα εν μερει, τα κοιτας βαθια στα ματια και τα ρωτας "τι γυρευεις εσυ εδω?" και σου χαμογελουν κοιταζοντας σε με κατανοηση, το ξερουν ηδη οτι δεν κολλουν, το ξερεις ηδη οτι δεν κολλας.

"Εσυ εισαι για αλλου" συνεχιζεις και στα ματια τους ανατελλουν οι οριζοντες των ονειρων τους.

Ακομη κι η σταθεροτητα μας φευγιο μυριζει, να κοιταμε και να ανοιγουν οι ψυχες μας.

Και οσο συνεχιζονται τα ποτα, το καθρεφτιστικο σπασμενο χαμογελακι θρονιαζεται στα προσωπα μας,μια κοινη ρυτιδα συνομοσιας.

Και τα γνωριμα πειραγματα, φασκιωμενα με τα μεταξια της νοσταλγιας.

Ενα παλαβο βιβλιο, η ψυχη μου νωχελικα ενεργητικη, ντυμενο με ενα δερματινο ιστιοφορο κοντα πενηντα ετων, συντροφο των νιατων του, εμεινε αυτο, εβαλα την ψυχη μου για να το φτιαξω και στο χαριζω, ηθελα να το εχεις εσυ, σου ταιριαζει, κι εκεινος παιδι του καλοκαιριου και πειραχτηρι ηταν.

Ειδα τη λαμψη στα ματια σου οταν το πρωτοειδες, θαρρω ειδα και την υποσχεση ενος ακομη ταξιδιου να σου χαϊδευει τα μαλλια.

Με εμαθε να ταξιδευω, κι αυτο μοιραζομαστε, χαιρομαι που σε συναντησα εδω, πηγαινε τωρα.

Οι θεοι ειναι μαζι σου, οι ανεμοι ευνοϊκοι και οι ευχες οσων σε νιωθουν, σε ακολουθουν.

Στον καλο μου Λουη

Just fiction...(?)

Σαν σημερα πριν 67 χρονια,ενας στρατιωτης βρισκοταν με πολλους αλλους στο Αλβανικο μετωπο περιμενοντας.
Και η γυναικα του,πισω στο χωριο, γεννουσε το πρωτο τους παιδι.
Οι καμπανες χτυπουσαν κι εκεινη ρωτουσε τι συμβαινει."Μοιραζουν ζαχαρη" απαντησε η στριφνη πεθερα της.
Μερικες μερες μετα η γυναικα παιρνει ενα χαρτι κι ενα μολυβι και γραφει γραμμα στον καλο της,ενω ο γιος τους κοιμαται διπλα της.
Καποιες εβδομαδες αργοτερα το γραμμα φτανει στα χερια του ανδρα της. Το διαβαζει,και λαμποντας απο χαρα, ενα δακρυ γλιστρα και χανεται στο παχυ μουστακι καθως βλεπει το περιγραμμα ενος μωρουδιστικου χεριου στο τελος του γραμματος. Θα γυρισει σιγουρα..

Bubbles

Κι ολα αλλαζουν αποτομα καποιες φορες. Μικρες σαπουνοφουσκες ζητουν να τους δωσεις σχημα, οφειλεις να τους δωσεις σχημα, ειναι ευπλαστες στα χερια σου, μικροι potential καθρεφτες, δωσε τους πνοη και ωθηση να πεταξουν οπως πετας κι εσυ τοσο καιρο, μακρια απο τις κολλημενες φουσκες του ανθρωπινου μπουγαδονερου. Αλλες εχουν παρει ηδη υψος, εχουν ομως αναγκη την πνοη σου να τις κατευθυνει. Αλλες παλευουν να ξεκολλησουν, δωσε βαση, ψυχανεμισου τες, προσεχε πως τις προσεγγιζεις, ειναι ευθραυστες, ισως σκασουν. Κι αλλες σου μοιαζουν, γυρνας πισω και ταυτιζεσαι, η ακρη των χειλιων σου ανασηκωνεται απαλα σε ενα νοσταλγικο μειδιαμα που σου φερνει πισω θυμισες κι ενα κοριτσακι με κοτσιδακια που δε μιλουσε αλλα ρωτουσε τα παντα με τα ματια. Και χαιρεσαι σαν μικρο παιδι αναμεσα τους, κοιταζεις τους ιριδισμους που κανουν στο φως, τοσα χρωματα οσες και οι διαφορετικες οπτικες. Θα σας προσεχω ολες, μικρες μου φουσκιτσες. Μια φουσκα με ασημενιες λιμνες σαν αυτες που εισαι βυθισμενη -μην ανησυχεις,πολεμιστη, και το χερι θα ξεπροβαλλει την καταλληλη στιγμη να σου δωσει το σπαθι σου, μονο κοιτα μην ξεχασεις το μονοπατι προς τη λιμνη- ακουμπα το υδατινο της χερι στον ωμο σου "ειμαι εδω αλλα δε με χρειαζεσαι" σου λεει. Και ο καθρεφτης θαμπωσε, επεσε ομιχλη στις θαλασσες σου και φανταζεις πια σαν το αρνητικο της φωτογραφιας μου, "χαμογελασε μου", οχι τωρα, οχι εκεινη τη στιγμη, γινομαι Ερινυα και σου ξεσκιζω το δερμα και την ψυχη, εκανες μεγα λαθος, ξεχασες να κανεις ονομαστκη επικληση στη μουσα που γυρευες το χαμογελο της και αντι αυτης, ηρθε δαιμονιο. Ποιος σου ειπε οτι τα υποκαταστατα ειναι ο ασφαλεστερος δρομος?

Κι ετσι ολα παιρνουν το δρομο τους...

Queen of Swords

Σπαθατη...

κι ετσι θα μεινω...

Καμια αντιρρηση???

I am you and what you see is me

Ενα ματι με συρματοπλεγματα για βλεφαριδες ειναι καρφωμενο στην ψυχη σου. Κι αλλα δεκαεξι γκριζα ματια χτισμενα στον τοιχο σου ανοιγοκλεινουν τα βαρια τους βλεφαρα σαν να σου λενε οτι αυτα ειναι ζωντανα κι εκεινος νεκρος. Και τα μουντζουρωμενα ματια της γυναικας που βαραινει την πλατη σου, σου υπενθυμιζουν οτι θα ειναι εκει θες δε θες. Κι αλλα δυο ματια καστανα κι απεριττα, με ρυτιδες στην ακρη, οπως σου αρεσαν παντα, σου ξετυλιγουν τα βελουδινα τους ψεμματα, κι ας τα ξερεις, κι ας το ξερει, κι ας τα εχετε αποδεχτει σιωπηλα σαν μερος του ταξιδιου. Και τα δικα σου, διερευνητικα οπως παντα, βλεπουν, γνωριζουν και αναγνωριζουν. Και σου θυμιζουν πως εισαι ακομη ζωντανος. Και σου λενε για αλλη μια φορα οτι κανεις δε βλεπει οπως εσυ. Κι εχουν δικιο.

Απολογισμος

Περιεργο καλοκαιρι,οξυμωρο και διφορουμενο. Λες και στοιβαχτηκαν ολα μαζι σε ενα μηνα. Χαρες και λυπες, γελιο και δακρυ, διακοπες και τρεξιμο, χαλαρωση και τσιτες. Σοκ με την καταστροφη και το θανατο, αμιλητοι μπροστα στην ανημπορια των παντων. No tears, on your marks and go!!! Οσοι ηθελαν να βοηθησουν,βοηθησαν. Οπως μπορεσαν. Οι υπολοιποι εστησαν τα λαϊκα τους δικαστηρια μπροστα στις τηλεορασεις τους κι εμειναν εκει. Βορειοτερη Αφρικανικη uber alles.

Father, teach your children

to treat our mother well.

If we give her back her diamonds,

she will offer us her pearls...

Πολυ αργα πια...

To the faithful departed..

Θα ηθελα να σε παρω απο το χερι να παμε μια βολτα.
Θα ηθελα να κατσουμε να πιουμε μαζι.
Θα ηθελα να με πας στα δικα σου τα μερη,τα μαγεμενα.
Θα ηθελα να καθομαστε στην αυλη και να μου δειχνεις τα αστερια.
Θα ηθελα να σου λεω τα δικα μου και να σε βλεπω να γελας.
Θα ηθελα να σου βαλω να ακουσεις Johnny και να περιμενω ολο αγωνια να μου πεις αν σου αρεσε.
Θα ηθελα να καθομασταν μαζι και να πειραζαμε ολο τον κοσμο γυρω μας και να χαμογελουσαμε ο ενας στον αλλο με μια συνομοτικη τρυφεροτητα.



Εξι χρονια πριν, σαν και τωρα..

Θα σου αρεσε...

Ετσι απλα..

Ναι,η υπαρξη ενος σκαφους σιγουρα δεν ειναι και τοσο απλη. Ολα τα υπολοιπα ομως ειναι.
Οπως μια ιδεα για βραδυνο μπανιο.
Οπως το να πας στην Αιγινα και να αραξετε σε μια υπεροχη αμμουδερη παραλια.
Οπως το να βουτηξεις για να φτασεις στην στερια και να ανεβεις ξυπολητος σταζοντας τα πετρινα σκαλια που οδηγουν στο μπαρακι της παραλιας.
Οπως το να σε τυλιγουν με ενα παρεο και τα μαλλια σου να σταζουν αλλα να μην πειραζει.
Οπως το να γλειφεις τα χειλη σου και να γευεσαι την αλμυρα.
Οπως το να μπερδευεται η γευση της θαλασσας με Caipirinia και gin tonic και σφηνακια.
Οπως το να εισαι εκει με τρεις φιλους και να νιωθεις οτι δενεστε ολο και πιο πολυ.
Οπως το να μιλατε για θεματα που αγαπατε ή να μοιραζεστε παλιες αναμνησεις,δημιουργοντας καινουριες.
Οπως το να μη μιλατε, κι απλα να στελνετε δονησεις ο ενας στον αλλο, ενα αγγιγμα στον ωμο, ενα φιλι στα μαλλια, ενα χαμογελο απο το πουθενα, τα ακροδαχτυλα τους στο χερι σου, το βλεμμα σου στη φιλη σου.
Οπως το να παιρνει καποιος εκει μια αποφαση ζωης και να επιλεγει να το μοιραστει μαζι σου και να του δινεις συγχαρητηρια και κουραγιο κι ας ξερεις οτι θα σου λειψει,κι ας ξερει οτι θα του λειψεις.
Οπως το να χανεται το βλεμμα σας στη θαλασσα.
Οπως το να σε τραβαει παλι η πανσεληνος να ακολουθησεις το δρομο της κι εσυ να της λες "θα ερθω..".
Οπως το να κατεβαινετε και να την αραζετε με ποτα στην αμμο, τσιμπολογοντας σουβλακια και πειραζοντας ο ενας τον αλλο.
Οπως το να κοντραριζονται δυο φιλοι για ανοησιες,ετσι, για να αναψουν τα αιματα, και να σηκωνεσαι γελοντας και να τους τραβας απο το χερι να σε ακολουθησουν στη θαλασσα.
Οπως το να κανετε βουτιες και μακροβουτια και να εμφανιζεστε υπουλα ο ενας πισω απο τον αλλο και να αλληλοτρομαζεστε και να λιωνετε στα γελια.
Οπως το να παιρνεις μονος το ασημενιο μονοπατι -οπως τοτε,θυμασαι;- και να τους ακους να σου φωναζουν, και με το που τους λες οτι εισαι ενταξει να παυουν, σαν να καταλαβαινουν τη γοητεια που σου ασκει το φεγγαρι κατι τετοιες στιγμες.
Οπως το να γυρνας κοντα τους και να μη ρωτουν τιποτα, να σε κοιτουν στα ματια και να καταλαβαινουν και να αρχιζετε παλι να παιζετε σαν παιδια,με γελια και τσιριδες και πειραγματα.
Οπως το να ακουγεται το "wish you were here" αλλα οσοι θα θελες να ειναι κοντα σου, να ειναι εκει,με τον ενα ή με τον αλλο τροπο, και για μια στιγμη να σκεφτεσαι εκεινον που θα φυγει και να τον αποχαιρετας νοητικα χαμογελοντας γιατι ετσι κι αλλιως ολα με ενα φευγιο τελειωνουν.
Οπως το να αφηνεσαι να επιπλεεις και να κουνας τα χερια νωχελικα, ποτε με τα ματια ανοιχτα,κοιταζοντας τα αστερια και μουρμουριζοντας ενα αγαπημενο τραγουδι, και ποτε κλειστα, ενω ενας φιλος σε κραταει απο τη μεση, προσεχοντας σε, για να μην ξεχαστεις και σε παρει το ρευμα.
Οπως το να μαζευεσαι -επιτελους- πανω και ο "πλοιοκτητης" να σου δινει το τσιγαρο του επειδη εχεις βρεγμενα δαχτυλα.
Οπως το να αλληλοκουκουλωνεστε με πετσετες-διχτυα - σε επιασα,ζαργανα μου- προσεχοντας πρωτα να μην κρυωσουν οι αλλοι και μετα ο εαυτος σας.
Οπως το να ξεκινατε και να νιωθεις μια μικρη μελαγχολια για τη βραδια που τελειωνει, και να αποχαιρετας με ενα βλεμμα σα χαδι τη μικρη παραλια και το μπαρακι.
Οπως το να στεκεσαι ορθιος και να πηγαινεις οπως σε πηγαινουν τα κυματα και τα μαλλια σου να τα παιρνει ο ανεμος.
Οπως το να εχεις διπλα σου τον "καπετανιο" και να σου λεει για το πως να βρισκεις το δρομο σου κοιταζοντας τα αστερια και απο που να περιμενεις τα κυματα και να ακουμπα καθησυχαστικα το χερι του στον ωμο σου επειδη καποια στιγμη χορευες σαν Σκοτσεζος σε ceilidh απο τα κυματα που εφεραν τα απονερα καποιου μεγαλου πλοιου.
Οπως το να κοιτας καθε τρεις και λιγο τη φιλη σου που καθεται πισω, φοβουμενη μηπως εχει αδειασει στη θαλασσα απο κανενα κυμα και να την βλεπεις να χτυπιεται λες και ειναι στη μπαλαρινα του luna park και να γελατε.
Οπως το να φτανετε και να κοιταζεστε και να ειναι τα μαλλια και των τεσσαρων σας σαν φρικαρισμενων ευχουληδων και να προσπαθειτε να ξεμπλεξετε ο ενας τα μαλλια του αλλου με τα δαχτυλα γελοντας.
Οπως το να κοιτας τα προσωπα των φιλων σου και να βλεπεις τα ματια τους να χαμογελουν απο ευδαιμονια και να μη χρειαζεστε τιποτα αλλο για να νιωθετε ευτυχισμενοι...
Ετσι απλα...

Ενα ευχαριστω στη Λιμπα μου,

στο Λουη μου και

στην φωκια μου για οσα

μοιραστηκαμε κι οσα μας εδεσαν.

Χιλια

Χιλιες σιωπες

Χιλιες ματιες
Χιλιες λεξεις
Χιλιες σκεψεις
Χιλιες στιγμες
Χιλια ατενισματα
Χιλια χαδια
Χιλια αντιο
Χιλια φευγια
Χιλιοι στεναγμοι
Χιλιες νυχτες
Και μια εγω

Χιλια κομματια
Σπασμενη

1+1

1+1 είναι 2 ή απλα 1+1; Κι αφου ξερεις οτι κανει 2,εσυ γιατι συνεχιζεις και βλεπεις 1+1; Ειπαμε,δεν τα πηγαινες καλα με τα μαθηματικα αλλα οχι κι ετσι...
1+1 λοιπον..Κι ετσι ειναι..
Και το πρωτο 1 προσπαθει να αποδειξει οτι μπορει να κανει κατι που καθενας μπορει να κανει. Και το δευτερο 1 δεν προσπαθει να αποδειξει τιποτα,ειναι φυσικο,οπως παντα.
Και το + στη μεση προσπαθει να ενωσει αυτες τις ομοιες αλλα και τοσο διαφορετικες μοναδες. Κι ας ξερει οτι ειναι δυσκολο. Κι ας ξερει οτι αν τα καταφερει,θα μεινει μονο. Ετσι ηταν. Ετσι ειναι. Ετσι πρεπει. Ετσι θα γινει.

Fairytale gone bad (?)

Βγηκα εξω. Βρηκα μια αδερφη νεραϊδα, χωμενη αναμεσα σε αλλα μικρα ιπταμενα νεραϊδακια, με δυο ηρεμες λιμνες για ματια. Και μου ειπε για σενα, σε εδειξε,χωρις να σε ξερει. Μου ειπε και για μενα, χωρις να το ξερω. Μ' εντυσε με καθαρια νερα και με εκανε κυρα της λιμνης. Μου αποκρυπτογραφησε τα κρυμμενα μου, μ΄εκανε να δω. Μου εθεσε ομως κι ενα σκοπο βαρυ. Να βρω τη λιμνη μου. Ξεκιναω λοιπον...
Αντιο...

SEPTEM as in SEPTEMBER

Δε χρειαζομαι πτυχια για να σου αποδειξω οτι εχω μυαλο. Αφενος δεν φαινεται απο αυτα,αφ ετερου,αν δεν το βλεπεις στα ματια μου, κατι δε σε συνδεει με μενα.
Δε χρειαζομαι συντροφο για να νιωθω ασφαλης.Ακομη κι αν προσπαθησαν να με μαθουν ετσι,δεν με εμαθα εγω εν τελει.
Δεν προσπαθω για να μου πεις μπραβο. Προσπαθω για να ξεπερασω τον εαυτο μου για αλλη μια φορα.
Δε σκυβω το κεφαλι οταν με πληγωνεις αναιτια. Σου δειχνω το λογο που σε εφτασε στο σημειο να το κανεις αυτο.
Κανω υπομονη ωσπου να πατησεις στα ποδια σου. Μετα ομως σε κανω να καταλαβεις τα λαθη σου με οποιον τροπο χρειαστει.
Δε θα σου χαριστω. Ελα να με κερδισεις.
Κι ακομη οταν σου χαριζω το χαδι μου, να θυμασαι οτι παντα μπορω να βγαλω νυχια.
Δεν βιαζομαι. Περιμενω την καταλληλη στιγμη.
Δε χρειαζεται να σου αποδειξω τιποτα. Ξερεις ποια ειμαι και κατα βαθος θελεις να υποκλιθεις.

Θαλασσα

Όμως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο

θανάσιμο πάθος δεν θα γαληνέψουν
Τα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια

στο μολυβένιον ουρανό

σαν τα χτυπά του ήλιου το φως· σαν τα χτυπά ο αγέρας

φεύγουνε πίσω απ' το βουνό.
Κι είναι θεριό η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα

δίνει της -- μπλαβό εκεί μακριά,

πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο -

-κάποια παράξενη θωριά.

Κ. Καρυωτακης

...............

.....αλλα ενιοτε το μακιγιαζ κραταει λιγο....

True Happiness

Ειμαι ευτυχισμενη. Ειμαι ευτυχισμενη οταν βλεπω τους φιλους μου να χορευουν σαν να μην τους βλεπει κανεις. Ειμαι ευτυχισμενη όταν τους βλεπω να ανοιγουν τα ματια,να βλεπουν οτι τους παρατηρω και να μου χαμογελουν. Είμαι ευτυχισμενη οταν τους βλεπω να παιζουν με τη μπαντα τους τραγουδια που αγαπουν και τα νοιωθουν. Ειμαι ευτυχισμενη οταν ειμαι κοντα τους,καθισμενη πανω σε ενα ηχειο γιατι δεν εχω που αλλου να σταθω και ειτε χοροπηδαω,ειτε τραγουδω μαζι τους αδιαφοροντας για το αν ειμαι παραφωνη ή οχι, ακουμπισμενη με τα ματια κλειστα πανω στο τζαμι του παραθυρου. Ειμαι ευτυχισμενη οταν με ενα γλυκο λογο μπορω να κανω ενα φιλο μου να γελασει ή να χαμογελασει ενω ειναι στενοχωρημενος ή εκνευρισμενος. Ειμαι ευτυχισμενοι οταν πηγαινοντας καπου ολοι μαζι μεταμορφωνουμε το μερος σε παιδικη χαρα. Ειμαι ευτυχισμενη οταν με ενα χαδι μπορω να ηρεμησω τις ανταριασμενες θαλασσες των ψυχων τους.

Κωλοπαιδα,θα σκοτωνα για να χαμογελατε συνεχεια...

Υ.Γ. Ειμαι ευτυχισμενη οταν η τεχνολογικη δυσλεξια μου με κανει και κανω λαθακια του στυλ "ειμαι ευτυχισμενοι" γιατι μου θυμιζει ακουσιως αλλα για αλλη μια φορα οτι ειμαι ευτυχισμενη οταν ειναι ευτυχισμενοι...Γι'αυτο,το λαθακι αυτο θα παραμεινει ως εχει...

Enlace them..

Ξέρετε εσείς...

Τυφωνας

Το μυαλό μου είναι γεμάτο από σκέψεις που πασχίζουν να βγουν και συναισθήματα που έχουν μεταμορφωθεί σε λέξεις. Νιώθω όμως οτι τα αδικώ ντύνοντάς τα με κοινές λέξεις και έτσι κι αλλιώς έχουν μαζευτεί τόσα πολλα που δεν ξέρω από που να αρχίσω. Ατάλαντη όπως είμαι,αδυνατώ να τα τυλίξω σε νότες δικές μου ευτυχώς όμως,δουλεύουν άλλοι για μένα και για πολλούς άλλους μουσικά ανάπηρους κι έτσι είμαι σε θέση να σας χαρίσω αυτό το υπέροχο τραγούδι που ακούω από χτες συνέχεια...
http://www.zshare.net/audio/1315298cdfbba2/
Παρόλο που ουδεμία σχέση έχουν οι στίχοι με την ψυχολογική μου κατάσταση, η μελωδία αρκεί για να σου χαρακώσει την καρδιά οπότε συστήνω μικρές δόσεις στους συναισθηματικά ευπαθείς.

Να και οι στίχοι για να μη μου κουράζεστε.

Forget Her

Jeff Buckley

While this town is busy sleeping,
All the noise has died away,
I walk the streets to stop my weeping,
but she’ll never change her ways,
Don't fool yourself,
she was heartache from the moment that you met her,
And my heart is so still,
As I try to find the will,
To forget her, somehow,
I think I’ve forgotten her now,
Her love is a rose, pale and dying,
Dropping her petals in pain unknown,
All full of wine the world before her was sober with no place to go,
Don't fool yourself,
she was heartache from the moment that you met her,
My heart is frozen still as I try to find the will to forget her,
somehow,
She’s somewhere out there now
Well my tears fall down as I try to forget,
Her love was a joke from the day that we met,
All of her words, all of her men,
All of my pain when I think back to when,
Remember her hair as it shone in the sun,
The smell of the bed when I knew what she'd done,
Tell myself over and over you won't ever need her again,
But don't fool yourself,
She was heartache from the moment that you met her,
Oh, my heart is frozen still,
As I try to find the will,
To forget her, somehow,
She's out there somewhere now,
Oh, she was heartache from the day that I first met her,
My heart is frozen still,
As I try to find the will,
To forget you, somehow,
Cause I know you're somewhere out there right now.

Warning

Ένα γλυκό μήνυμα προς όλους όσους με κραζουν για τις διαπροσωπικές μεθόδους που ακολουθώ:

ΑΛΛΟ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΥΣΤΕΡΙΑ!!!!!!!

Ενώ η συζήτηση έχει το σωστό timing (και για να μην την έχω κάνει,σημαινει οτι δεν εχει έρθει το γαμημενο), η υστερία δεν έχει ούτε timing, ούτε ψυχραιμία και κατ'επέκτασιν όλα πάνε κατα διαόλου.

Το τραγελαφικο της υπόθεσης βέβαια είναι ότι μεγάλο ποσοστό από όσους με έχουν "συμβουλεύσει" να διαλέξω το δρόμο της υστερίας (για τα δικα μου δεδομένα πάντα) είναι ζωντανοί λογοι για να ΜΗΝ τον διαλέξω. Να τα πούμε κι αυτα κάποια στιγμή, οπως έλεγε κι ο Τζιμάκος.Οπότε,λέω να παραμείνω weird for you,normal for me. Με το συμπάθειο.

"Ο κόσμος είναι απλός..."

Κι εγω προτιμώ να τον κρατήσω έτσι...

Eyes

Καταρρακτης,μυωπια,γυαλια,καθρεφτες,φακοι,επιλεκτικη οραση,παιχνιδια της ιριδας..Τελικα ομως βλεπουμε μονο αυτα που θελουμε να δουμε και να δεχτουμε..

Αχ,Franz,το βαθος της ματιας σου ειναι ευχη και καταρα μαζι...

Εμπνευσμενο απο post της Gremiii

Ιθακη...

What joy... Arriving there is what you're destined for...


Αφιερωμενο..

Trust No One...

Μεγαλε Mulder,τα πες ολα με τρεις λεξεις...

The Hollow..

Run desire run
Sexual being
Run him like a blade
To and through the heart
No conscience
One Motive
Cater to the hollow

Screaming feed me here
Fill me up again
Temporarily pacify this hungering
So grow
Libido throw
Dominoes of indiscretions down
Falling all around
In cycles
In circles
Constantly consuming
Conquer and devour

Cause it's time to bring the fire down
Bridle all this indiscretion
Long enough to edify
And permanently fill this hollow

Screaming feed me here
Fill me up again
Temporarily pacifying

Feed me here
Fill me up again
Temporarily pacifying

Καλο ταξιδι στον κοσμο του Atarax

Τρεις λαλουν και δυο χορευουν ή παρε το αυγο και κουρευτο; Εγκλωβισμένη σε παροιμίες με τον απαραίτητο υποβόσκοντα αυτοσαρκασμό, έχοντας για προσαναμμα σκέψεων τα αυστηρώς ελεγχόμενα συναισθήματά μου που κατα καιρούς με ταλαιπωρούν, προσπαθόντας να βρουν διέξοδο είτε φέρνοντας τα πάνω κάτω στο μυαλό μου, είτε σιγοψήνοντας σαδιστικά την ψυχή μου, παίρνω φόρα και τα δίνω με το κεφάλι στους τοίχους που προστατεύουν εμένα από τους έξω. Ή τους έξω από εμένα.

Μείνετε μακριά όποιοι κι αν είστε. Μην μου τελειώσετε κι εσείς όπως και τόσοι άλλοι. Και για να ακριβολογώ (καθοτι μπορεί να είμαι παρανοϊκή αλλά είμαι επίσης και ηδονιστικά ακριβολόγος), μην σας τελειώσω και εσάς όπως και τόσους άλλους. Μην προσπαθείτε να βγάλετε συμπεράσματα, κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει στο μυαλό μου. και κυρίως αφήστε στην άκρη την αλαζονεία σας και μην διανοηθείτε ούτε για μια στιγμή οτι ίσως θα μπορούσατε να με σώσετε. Δεν χρειάζομαι σωτηρία, μ΄αρέσει να ερωτοτροπώ επανειλημμένα με την παράνοιά μου. Κι όσο πιο πολύ παρανοώ, τόσο περισσότερο ηδονίζομαι βλέποντας το αμάγαλμα φόβου και απορίας στα βλέμματά σας.

Ισως κάποτε με καταλάβει κάποιος αλλα έχω την εντύπωση οτι αυτή η υποθεση θα παραμείνει στη σφαίρα των παραλληλων συμπάντων και του φανταστικού.

Far from me

There is nothing so satisfactory in the world than the building of walls around me. How fortunate the man with none..

Oblivion...

Παλι με επιασαν οι τασεις φυγης και ληθης. Το ονειρο να φυγω για παντα απο εδω και να σβηστω απο τη μνημη οσων με ξερουν. Οχι λογω αντικοινωνικοτητας, ουτε λογω ελλειψης κουραγιου. Απλα γιατι δε με νοιαζει. Η επιγνωση που για αλλους ειναι τρομακτικη, το γεγονος δηλαδη οτι αν φυγεις, η ζωη συνεχιζεται - για τους αλλους κυριως, για σενα εξαρταται αν ζεις ή οχι-, αυτη η επιγνωση για μενα ειναι λυτρωτικη. Μονη με το μυαλο μου. Μονη με τους δαιμονες μου. Και ολοι στην ησυχια μας. Και κανεις δε θα ενοχλει κανεναν. Κανεις δε θα πληγωνει ουτε θα πληγωνεται. Ολοι πρωτα τον εαυτο μας προστατευουμε. Κι ομως, με εχω πιασει αρκετα συχνα να στριβω μονη μου το μαχαιρι στην πληγη. Γιατι μ αρεσει. Γιατι εχω τον ελεγχο και με δοκιμαζω να δω μεχρι που αντεχω. Γιατι ξερω να θεραπευω τις πληγες που δημιουργησα. Δεν χρειαζομαι αλλους δαιμονες. Πισω απο αυτον τον τοιχο που με κατηγορειτε οτι εχω σηκωσει γυρω απο τον εαυτο μου υπαρχει ο χειροτερος απο ολους: εγω...
Και παντα θα προσμενω με λαχταρα το ατενισμα απο το γκρεμο του Skye...

The Dance of the Seven Veils

Είχες συνηθισει να χορευεις μπροστα στους αλλους και να μη φοβασαι. Ησουν σιγουρη για το χορο και τη νικη σου. Ηξερες οτι με το πρωτο κιολας πεπλο τους εριχνες ομιχλη στα ματια, ενιωθες ασφαλης και οτι ειχες τον ελεγχο. Γι΄αυτο και οταν καποιος καταφερε να βγαλει το πρωτο πεπλο που του πεταξες με χαρη στα ματια, ξαφνιαστηκες. Η σπανιοτητα και η μοναδικοτητα τετοιων ατομων δε σου αφηνει περιθωρια..Ή, πιο σωστα, εσυ δεν αφηνεις περιθωρια. Ποτε δεν αφηνες. Κι ομως,τωρα, κατασταλαγμενη στην αυταρκεια σου, σιγουρη για το συναισθηματικο σου ελεγχο, εχεις αναστατωθει ευχαριστα απο αυτον τον καινουριο ανθρωπινο γριφο που θαρρεις και ειναι ο πιο δυσκολος που εχεις αντιμετωπισει ως τωρα. Σε τρελλαινει γιατι καπου νιωθεις οτι χανεις τον ελεγχο και σε προκαλει να τον συγκρατησεις με νυχια και με δοντια. Χορεψε, λοιπον, γλυκια μου Σαλωμη. Εχεις αλλα εξι πεπλα για να τον πλανεψεις. Κλεισε τα ματια και χορεψε τον πιο περιτεχνο και παρανοϊκο χορο σου. Κι ας μην ξερεις ποιου το κεφαλι θα πεσει στο τελος..

Oscar Wilde: Silentium Amoris

As oftentimes the too resplendent sun

Hurries the pallid and reluctant moon

Back to her sombre cave, ere she hath won

A single ballad from the nightingale,

So doth thy Beauty make my lips to fail,

And all my sweetest singing out of tune.


And as at dawn across the level mead

On wings impetuous some wind will come,

And with its too harsh kisses break the reed

Which was its only instrument of song,

So my too stormy passions work me wrong,

And for excess of Love my Love is dumb.


But surely unto Thee mine eyes did show

Why I am silent, and my lute unstrung;

Else it were better we should part, and go,

Thou to some lips of sweeter melody,

And I to nurse the barren memory

Of unkissed kisses, and songs never sung.

Γυρισμος

Μοοd: Hangovered
Now playing: W. Killar: Dracula o.s.t.

Μετά από καιρό ένας από μηχανής θεός ή αλλιώς η προσωποποιημένη φωνή της συνείδησής μου με ώθησε να γράψω. Ξεκινώ λοιπόν ξανά την παλιά συνήθεια καταγραφής των εγκεφαλικών μου περιττωμάτων, θέλοντας να πιστεύω πιο ώριμη (ακόμη κι αν άλλοι το αμφισβητούν), πιο κατασταλαγμένη (σειρα μου να θέσω αυτή τη δήλωση υπό αμφισβήτηση) μη φοβούμενη πλέον να ανοίξω τους ασκούς του Αιόλου της ψυχής μου. Και αλίμονο στον άτυχο που θα κάνει το λάθος να πατήσει την τυχαία, ουσιαστικά, διάταξη γραμμάτων που οδηγεί στο blog μου. Άγνωστη με ένα κομμάτι χαρτί, άγνώστη πίσω από μία οθόνη, ίσως ακόμη άγνωστη και για εμένα την ίδια..

Καλά ξεμπερδέματα...

Αντιο

Μοοd: Φευγάτη
Now Playing: Tim Buckley:Song to the Siren, Dead Can Dance: As the Bell Rings the Maypole Spins

Ξύπνησες κάθιδρος, ασθμαίνοντας γρήγορα. Δίπλα σου εγώ, άυπνη, να σε παρατηρώ, κρατόντας την ανάσα μου,περιμένοντας την επόμενη κίνηση.
Σηκώθηκες,πήγες στο μπάνιο κι αφού έριξες λίγο κρύο νερό, κοιτάχτηκες στον καθρέφτη: μάτια τόσο σκοτεινά που δεν αφήνουν ούτε εσένα να δεις μέσα τους. κοιτάζεις το είδωλό σου και του λες μισοσοβαρά και μισοσαρκαστικά: "Τα λέμε.."

Καλό ταξίδι,εαυτέ μου...