We Don't Need Nobody Else

In the morning I am a recluse,

lost in memories

Ideal situations and convulsions

I'm never in and I can't remember

They built portholes for Bono, so he could gaze

Out across the bay and sing about mountains

Maybe. You are what you own in this land

You can be King

and it all depends on the view and what you can see

And around here nobody tells me what to do anymore

We don't need nobody else

We don't need nobody else

We don't need nobody else

We don't need nobody else

Why say words that I do not mean

They only serve to amuse, ridicule and destroy,

Hardly ever to teach

I hit you for the first time today

I didn't mean itIt just happened

You wouldn't let me go to the phone,

You wanted to make love and I did not

Now I know the distance between us

Christ we weren't even fighting, I was just annoyed

Silence and you started to cry, that really hurt

You said, yeah and you thought you knew me

We don't need nobody else

We don't need nobody else

Just you and meJust you and me

Consider this as the wine takes hold

And sinks into your veinsI try to force it but it's not there

Love gives you comfort

And comfort makes you dim

She's in the kitchen

Putting beads in her hair

It all came out tonight

The queen of drugs broke down and cried

'Cause she'd been shagging her best friends guy

She knew the form, she knew the lie

She wasn't shy and she refused to try

That's why I'm gazing out of portholes

And I'm wondering why

We don't need nobody else

We don't need nobody else

Just you and me

It all depends on the view

and what you can see..

Forsaken

Σε κουβαλω στην πλατη μου χρονια τωρα, σε κουβαλω στην ψυχη μου ακομη περισσοτερα. Εισαι εγω. Μια αρχαια ιδεα στο παρον. Σε εκανα στιγμα για να αποδεχτουμε η μια την υπαρξη της αλλης. Και τωρα το βλεμμα σου γυαλιζει στα ματια μου, το βλεπουν οι αλλοι, καποιοι το αναγνωριζουν, καποιοι οχι. Καποιους αυτο το βλεμμα θα τους κανει να κλαψουν, αλλους παλι θα τους παγωσει την ψυχη.

Η ματια μου γινεται μαστιγιο και σου χαρακωνει την ψυχη. Δεν πολεμω τα φαντασματα σου, το παρελθον σου ειναι νεκρο. Ενα δαιμονικο που βυθιζεται μεσα σου ολο και πιο βαθια. Ολοι, βλεπεις, ξερουν την Κυρα της Λιμνης αλλα κανεις δεν εχει φτασει στο βυθο της χωρις να πνιγει.

Τη δικη σου την ψυχη δεν την παγωνω, τη νιωθω να φλεγεται. Την κανω και κλαιει, ζητωντας απεγνωσμενα να αναβιωσουν τα νεκρα και αγνα της απωθυμενα. Κι εγω γελω με την αφελεια σου. Σε τραβαω προς το μερος μου, σε αγκαλιαζω με της μαυρες μου φτερουγες και γλενταω τα δακρυα σου μονο και μονο επειδη μπορω. Δεν εχω τιποτα να κερδισω, δεν υπαρχει καν γιατι. Απλα μπορω.

Γι'αυτο μην παλευεις, τον ιδιο σου τον εαυτο πολεμας, στο τελος παλι θα γονατισεις γυμνος μπροστα μου με την ψυχη σου το ιδιο γυμνη και ματωμενη. Το αιμα σου θα παγωνει πριν σταξει στο εδαφος για να το κανει γονιμο, θα γινεις στερφος απο τις νεκρες σου επιλογες. Κι εγω θα ειμαι εκει και θα γελαω σφαζοντας τα αγεννητα μωρα σου, ενω εσυ θα επιστρεφεις παλι για να μου δωσεις το σπορο σου, σπορο που πεθαινει καθως με αγγιζει, σε μια απελπιδα προσπαθεια επιβολης. Και μην ξεχνας, οσα και να σου προσφερει η Λάμια, στο τελος παντα την ψυχη σου παιρνει.

Now...

...the day has come,hero...

Αρχισε η παρανοια του Νοεμβριου..

...και ηδη νιωθω σαν να ειμαι σε κακοντουμπλαρισμενη ταινια..

Τουλαχιστον περασαν οι Disco Queen..

Τα παιδια του καλοκαιριου

Μπορω και ξεχωριζω τα παιδια του καλοκαιριου με μεγαλη ανεση πια.

Ακομη και μεσα στο χειμωνα, τα ματια τους ειναι γεματα ζεστασια και ταξιδι.

Υγιη φευγια, η ελευθερια σου ολη στο αναταραγμα ενος κυμματος και στην αλμυρα.

Παιδια δεμενα εν μερει, τα κοιτας βαθια στα ματια και τα ρωτας "τι γυρευεις εσυ εδω?" και σου χαμογελουν κοιταζοντας σε με κατανοηση, το ξερουν ηδη οτι δεν κολλουν, το ξερεις ηδη οτι δεν κολλας.

"Εσυ εισαι για αλλου" συνεχιζεις και στα ματια τους ανατελλουν οι οριζοντες των ονειρων τους.

Ακομη κι η σταθεροτητα μας φευγιο μυριζει, να κοιταμε και να ανοιγουν οι ψυχες μας.

Και οσο συνεχιζονται τα ποτα, το καθρεφτιστικο σπασμενο χαμογελακι θρονιαζεται στα προσωπα μας,μια κοινη ρυτιδα συνομοσιας.

Και τα γνωριμα πειραγματα, φασκιωμενα με τα μεταξια της νοσταλγιας.

Ενα παλαβο βιβλιο, η ψυχη μου νωχελικα ενεργητικη, ντυμενο με ενα δερματινο ιστιοφορο κοντα πενηντα ετων, συντροφο των νιατων του, εμεινε αυτο, εβαλα την ψυχη μου για να το φτιαξω και στο χαριζω, ηθελα να το εχεις εσυ, σου ταιριαζει, κι εκεινος παιδι του καλοκαιριου και πειραχτηρι ηταν.

Ειδα τη λαμψη στα ματια σου οταν το πρωτοειδες, θαρρω ειδα και την υποσχεση ενος ακομη ταξιδιου να σου χαϊδευει τα μαλλια.

Με εμαθε να ταξιδευω, κι αυτο μοιραζομαστε, χαιρομαι που σε συναντησα εδω, πηγαινε τωρα.

Οι θεοι ειναι μαζι σου, οι ανεμοι ευνοϊκοι και οι ευχες οσων σε νιωθουν, σε ακολουθουν.

Στον καλο μου Λουη