Χιλια

Χιλιες σιωπες

Χιλιες ματιες
Χιλιες λεξεις
Χιλιες σκεψεις
Χιλιες στιγμες
Χιλια ατενισματα
Χιλια χαδια
Χιλια αντιο
Χιλια φευγια
Χιλιοι στεναγμοι
Χιλιες νυχτες
Και μια εγω

Χιλια κομματια
Σπασμενη

1+1

1+1 είναι 2 ή απλα 1+1; Κι αφου ξερεις οτι κανει 2,εσυ γιατι συνεχιζεις και βλεπεις 1+1; Ειπαμε,δεν τα πηγαινες καλα με τα μαθηματικα αλλα οχι κι ετσι...
1+1 λοιπον..Κι ετσι ειναι..
Και το πρωτο 1 προσπαθει να αποδειξει οτι μπορει να κανει κατι που καθενας μπορει να κανει. Και το δευτερο 1 δεν προσπαθει να αποδειξει τιποτα,ειναι φυσικο,οπως παντα.
Και το + στη μεση προσπαθει να ενωσει αυτες τις ομοιες αλλα και τοσο διαφορετικες μοναδες. Κι ας ξερει οτι ειναι δυσκολο. Κι ας ξερει οτι αν τα καταφερει,θα μεινει μονο. Ετσι ηταν. Ετσι ειναι. Ετσι πρεπει. Ετσι θα γινει.

Fairytale gone bad (?)

Βγηκα εξω. Βρηκα μια αδερφη νεραϊδα, χωμενη αναμεσα σε αλλα μικρα ιπταμενα νεραϊδακια, με δυο ηρεμες λιμνες για ματια. Και μου ειπε για σενα, σε εδειξε,χωρις να σε ξερει. Μου ειπε και για μενα, χωρις να το ξερω. Μ' εντυσε με καθαρια νερα και με εκανε κυρα της λιμνης. Μου αποκρυπτογραφησε τα κρυμμενα μου, μ΄εκανε να δω. Μου εθεσε ομως κι ενα σκοπο βαρυ. Να βρω τη λιμνη μου. Ξεκιναω λοιπον...
Αντιο...

SEPTEM as in SEPTEMBER

Δε χρειαζομαι πτυχια για να σου αποδειξω οτι εχω μυαλο. Αφενος δεν φαινεται απο αυτα,αφ ετερου,αν δεν το βλεπεις στα ματια μου, κατι δε σε συνδεει με μενα.
Δε χρειαζομαι συντροφο για να νιωθω ασφαλης.Ακομη κι αν προσπαθησαν να με μαθουν ετσι,δεν με εμαθα εγω εν τελει.
Δεν προσπαθω για να μου πεις μπραβο. Προσπαθω για να ξεπερασω τον εαυτο μου για αλλη μια φορα.
Δε σκυβω το κεφαλι οταν με πληγωνεις αναιτια. Σου δειχνω το λογο που σε εφτασε στο σημειο να το κανεις αυτο.
Κανω υπομονη ωσπου να πατησεις στα ποδια σου. Μετα ομως σε κανω να καταλαβεις τα λαθη σου με οποιον τροπο χρειαστει.
Δε θα σου χαριστω. Ελα να με κερδισεις.
Κι ακομη οταν σου χαριζω το χαδι μου, να θυμασαι οτι παντα μπορω να βγαλω νυχια.
Δεν βιαζομαι. Περιμενω την καταλληλη στιγμη.
Δε χρειαζεται να σου αποδειξω τιποτα. Ξερεις ποια ειμαι και κατα βαθος θελεις να υποκλιθεις.

Θαλασσα

Όμως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο

θανάσιμο πάθος δεν θα γαληνέψουν
Τα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια

στο μολυβένιον ουρανό

σαν τα χτυπά του ήλιου το φως· σαν τα χτυπά ο αγέρας

φεύγουνε πίσω απ' το βουνό.
Κι είναι θεριό η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα

δίνει της -- μπλαβό εκεί μακριά,

πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο -

-κάποια παράξενη θωριά.

Κ. Καρυωτακης