Τρεις λαλουν και δυο χορευουν ή παρε το αυγο και κουρευτο; Εγκλωβισμένη σε παροιμίες με τον απαραίτητο υποβόσκοντα αυτοσαρκασμό, έχοντας για προσαναμμα σκέψεων τα αυστηρώς ελεγχόμενα συναισθήματά μου που κατα καιρούς με ταλαιπωρούν, προσπαθόντας να βρουν διέξοδο είτε φέρνοντας τα πάνω κάτω στο μυαλό μου, είτε σιγοψήνοντας σαδιστικά την ψυχή μου, παίρνω φόρα και τα δίνω με το κεφάλι στους τοίχους που προστατεύουν εμένα από τους έξω. Ή τους έξω από εμένα.
Μείνετε μακριά όποιοι κι αν είστε. Μην μου τελειώσετε κι εσείς όπως και τόσοι άλλοι. Και για να ακριβολογώ (καθοτι μπορεί να είμαι παρανοϊκή αλλά είμαι επίσης και ηδονιστικά ακριβολόγος), μην σας τελειώσω και εσάς όπως και τόσους άλλους. Μην προσπαθείτε να βγάλετε συμπεράσματα, κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει στο μυαλό μου. και κυρίως αφήστε στην άκρη την αλαζονεία σας και μην διανοηθείτε ούτε για μια στιγμή οτι ίσως θα μπορούσατε να με σώσετε. Δεν χρειάζομαι σωτηρία, μ΄αρέσει να ερωτοτροπώ επανειλημμένα με την παράνοιά μου. Κι όσο πιο πολύ παρανοώ, τόσο περισσότερο ηδονίζομαι βλέποντας το αμάγαλμα φόβου και απορίας στα βλέμματά σας.
Ισως κάποτε με καταλάβει κάποιος αλλα έχω την εντύπωση οτι αυτή η υποθεση θα παραμείνει στη σφαίρα των παραλληλων συμπάντων και του φανταστικού.
