Ενα ματι με συρματοπλεγματα για βλεφαριδες ειναι καρφωμενο στην ψυχη σου. Κι αλλα δεκαεξι γκριζα ματια χτισμενα στον τοιχο σου ανοιγοκλεινουν τα βαρια τους βλεφαρα σαν να σου λενε οτι αυτα ειναι ζωντανα κι εκεινος νεκρος. Και τα μουντζουρωμενα ματια της γυναικας που βαραινει την πλατη σου, σου υπενθυμιζουν οτι θα ειναι εκει θες δε θες. Κι αλλα δυο ματια καστανα κι απεριττα, με ρυτιδες στην ακρη, οπως σου αρεσαν παντα, σου ξετυλιγουν τα βελουδινα τους ψεμματα, κι ας τα ξερεις, κι ας το ξερει, κι ας τα εχετε αποδεχτει σιωπηλα σαν μερος του ταξιδιου. Και τα δικα σου, διερευνητικα οπως παντα, βλεπουν, γνωριζουν και αναγνωριζουν. Και σου θυμιζουν πως εισαι ακομη ζωντανος. Και σου λενε για αλλη μια φορα οτι κανεις δε βλεπει οπως εσυ. Κι εχουν δικιο.
No comments:
Post a Comment