Oblivion...

Παλι με επιασαν οι τασεις φυγης και ληθης. Το ονειρο να φυγω για παντα απο εδω και να σβηστω απο τη μνημη οσων με ξερουν. Οχι λογω αντικοινωνικοτητας, ουτε λογω ελλειψης κουραγιου. Απλα γιατι δε με νοιαζει. Η επιγνωση που για αλλους ειναι τρομακτικη, το γεγονος δηλαδη οτι αν φυγεις, η ζωη συνεχιζεται - για τους αλλους κυριως, για σενα εξαρταται αν ζεις ή οχι-, αυτη η επιγνωση για μενα ειναι λυτρωτικη. Μονη με το μυαλο μου. Μονη με τους δαιμονες μου. Και ολοι στην ησυχια μας. Και κανεις δε θα ενοχλει κανεναν. Κανεις δε θα πληγωνει ουτε θα πληγωνεται. Ολοι πρωτα τον εαυτο μας προστατευουμε. Κι ομως, με εχω πιασει αρκετα συχνα να στριβω μονη μου το μαχαιρι στην πληγη. Γιατι μ αρεσει. Γιατι εχω τον ελεγχο και με δοκιμαζω να δω μεχρι που αντεχω. Γιατι ξερω να θεραπευω τις πληγες που δημιουργησα. Δεν χρειαζομαι αλλους δαιμονες. Πισω απο αυτον τον τοιχο που με κατηγορειτε οτι εχω σηκωσει γυρω απο τον εαυτο μου υπαρχει ο χειροτερος απο ολους: εγω...
Και παντα θα προσμενω με λαχταρα το ατενισμα απο το γκρεμο του Skye...