Forsaken

Σε κουβαλω στην πλατη μου χρονια τωρα, σε κουβαλω στην ψυχη μου ακομη περισσοτερα. Εισαι εγω. Μια αρχαια ιδεα στο παρον. Σε εκανα στιγμα για να αποδεχτουμε η μια την υπαρξη της αλλης. Και τωρα το βλεμμα σου γυαλιζει στα ματια μου, το βλεπουν οι αλλοι, καποιοι το αναγνωριζουν, καποιοι οχι. Καποιους αυτο το βλεμμα θα τους κανει να κλαψουν, αλλους παλι θα τους παγωσει την ψυχη.

Η ματια μου γινεται μαστιγιο και σου χαρακωνει την ψυχη. Δεν πολεμω τα φαντασματα σου, το παρελθον σου ειναι νεκρο. Ενα δαιμονικο που βυθιζεται μεσα σου ολο και πιο βαθια. Ολοι, βλεπεις, ξερουν την Κυρα της Λιμνης αλλα κανεις δεν εχει φτασει στο βυθο της χωρις να πνιγει.

Τη δικη σου την ψυχη δεν την παγωνω, τη νιωθω να φλεγεται. Την κανω και κλαιει, ζητωντας απεγνωσμενα να αναβιωσουν τα νεκρα και αγνα της απωθυμενα. Κι εγω γελω με την αφελεια σου. Σε τραβαω προς το μερος μου, σε αγκαλιαζω με της μαυρες μου φτερουγες και γλενταω τα δακρυα σου μονο και μονο επειδη μπορω. Δεν εχω τιποτα να κερδισω, δεν υπαρχει καν γιατι. Απλα μπορω.

Γι'αυτο μην παλευεις, τον ιδιο σου τον εαυτο πολεμας, στο τελος παλι θα γονατισεις γυμνος μπροστα μου με την ψυχη σου το ιδιο γυμνη και ματωμενη. Το αιμα σου θα παγωνει πριν σταξει στο εδαφος για να το κανει γονιμο, θα γινεις στερφος απο τις νεκρες σου επιλογες. Κι εγω θα ειμαι εκει και θα γελαω σφαζοντας τα αγεννητα μωρα σου, ενω εσυ θα επιστρεφεις παλι για να μου δωσεις το σπορο σου, σπορο που πεθαινει καθως με αγγιζει, σε μια απελπιδα προσπαθεια επιβολης. Και μην ξεχνας, οσα και να σου προσφερει η Λάμια, στο τελος παντα την ψυχη σου παιρνει.